Fliek over haar opname in de kliniek voor senioren

Aan de coronaperiode denkt Fliek niet graag meer terug. “Alle leuke dingen vielen weg in mijn leven. De kinderen en kleinkinderen kwamen uit voorzorg niet meer bij me op bezoek en ook mijn sociale bezigheden zoals de bridgeclub vielen stil. Ik besloot toen ook nog om zelfstandig te stoppen met mijn medicijnen. Dat bleek niet zo verstandig want ik werd erg ziek. Niet meer eten, veel tranen: ik zag het leven niet meer zitten.”

Ik ben wel oud maar niet seniel

Fliek belandde twee keer in het ziekenhuis op de afdeling geriatrie. “Ik ben helemaal nagekeken, maar ze konden niets vinden. Geen fijne periode. Er werden dingen voor mij beslist en niet alles werd aan mij verteld. Zoals toen we drie dagen in quarantaine moesten vanwege een ziekenhuisvirus. Ze dachten vast: dat mens is toch bejaard. Maar ik ben dan wel oud, maar niet seniel. Ik vind het belangrijk dat mensen mij duidelijk uitleggen wat er aan de hand is en wat er gaat gebeuren. Net als ieder ander wil ik serieus genomen worden.”

Achter het vage ziektebeeld bleek een ernstige depressie schuil te gaan. Fliek ging naar de kliniek voor senioren van GGz Breburg. “Verschrikkelijk vond ik het. Het voelde als een blamage, in mijn ogen had ik gefaald. Ik wilde de eerste dagen niet van mijn kamer komen. Totdat een begeleider zei: wilt u beter worden mevrouw? Als u op uw kamer blijft, komt u niet verder. Ze was jong, maar heel begripvol. En ik dacht: je hebt gelijk.”

Ik had het niet beter kunnen treffen

“Vanaf dat moment ging het steeds een beetje beter. Mijn begeleider vroeg regelmatig hoe het ging, en zorgde ervoor dat ik mijn verhaal kwijt kon. Ze hielden ook goed rekening met mijn slechtziendheid en slechthorendheid. Ik kreeg handvatten voor mijn depressie en leerde hoe ik opener kon zijn naar mijn kinderen. Alles werd heel goed uitgelegd zodat ik altijd wist waar ik aan toe was. Heel fijn, ik had het echt niet beter kunnen treffen.”

Goede herinneringen

Fliek verbleef vijf maanden in de kliniek. Nu woont ze weer zelfstandig in haar appartement en pakt ze haar favoriete bezigheden weer op. “Ik heb goede herinneringen aan deze periode, aan al die lieve jonge mensen die zo goed voor mij zorgden. Nog steeds komen ze bij me langs, ze laten mij gelukkig niet los. Ook heb ik vriendschappen opgebouwd met mede-cliënten, we hebben nog steeds contact met elkaar. Wat mensen ook denken, mijn opname heeft me heel veel goeds gebracht.”