Jolinda over haar borderline

Voor Jolinda begonnen de problemen toen rond haar veertiende in korte tijd haar nichtje en haar oma overleden en haar vader een hersentumor kreeg. "Dat was funest voor mij want ik ben heel erg een binnenvetter en een perfectionist. Hoewel ik weleens zei dat ik van de brug wilde springen, wilde ik geen hulp."

Jolinda volgde mbo-opleidingen voor verzorgende en voor verpleging. "Zorgen zit helemaal in me." Haar laatste opleiding brak ze af toen ze bij een stage in een ziekenhuis de druk niet aankon. "Toen ik er ook nog de planning bij kreeg, stortte ik in. Ineens stond ik aan de andere kant, ik wilde juist zorg geven en niet ontvangen. Maar ik trok het niet meer." 

Ik voelde dat ik hulp nodig had

Na een jaar ziektewet kwam ze in dagbehandeling bij de ggz. “Ik voelde dat ik hulp nodig had. In overleg met een psychiater zocht ik naar de juiste medicijnen en behandeling. Ik was blij dat ik zelf die keus had. Bovendien stond die psychiater echt naast me, ze luisterde goed naar mij."

In de eerste week van de behandeling kreeg Jolinda een ernstig ongeluk. Ze brak haar rug en moest ze drie maanden plat liggen. "Voorheen moest ik voor mezelf sterk zijn; nu kon ik niet anders dan hulp vragen. Doordat ik rust moest houden, kreeg alles meer op een rijtje en had ik alle ruimte om na te denken. Die periode was het begin van mijn herstel." 

Ik kijk nu anders tegen de dingen aan

"Na een verbroken relatie stortte ik opnieuw in en volgde een korte opname. Rond mijn 25ste kreeg ik voor het eerst de diagnose 'borderline'. Ik had altijd al veel last van zwart-witdenken en zag slechts twee mogelijkheden: de goede of de slechte weg. En als tien dingen goed gaan en één ding niet, focus ik toch steeds op dat laatste."

Via RET-schema’s (Rationeel-Emotieve Therapie) leerde ik om anders te denken en mezelf bij een fout niet steeds de grond in te boren. Het gaat om de kracht van herhaling: door maar vaak genoeg te zeggen 'je kunt het', ga je er uiteindelijk in geloven. Ik kijk nu anders tegen de dingen aan. Na een mindere dag vertrouw ik erop dat het daags erop beter gaat.”

Ik leerde mijn grenzen aangeven

“Mijn behandeling heeft me gebracht tot waar ik nu sta. Ik leerde mijn grenzen aan te geven en hulp te vragen. Zo voorkom ik dat de problemen zo erg worden dat ik het leven niet meer zie zitten; het extreme is eruit. De dingen zijn ook niet zo erg als ze soms lijken. Als ik me nu niet lekker voel, mag ik me twee dagen lekker rot voelen; daarna ben ik er weer gewoon."

"Het is belangrijk dat je altijd een lichtpuntje ziet – zeker in de ggz, waar mensen vaak al jaren zitten en alle hoop hebben opgegeven. Vandaar ook mijn motto: om elke wolk zit een zilveren randje."