Loading...
Mara over haar depressie
Mara studeert bouwkunde, een creatieve én technische studie die goed bij haar past. Samen met twee ander studenten woont ze in een fijn appartement met een enorm dakterras, dat uitkijkt over de stad. Een ideale plek om het studentenleven te vieren. Maar in plaats daarvan trekt Mara zich liever terug op haar kamer. “Ik moet nog veel verwerken, daar zit ik nu middenin.
“Bij Breburg vond ik iemand die er echt voor mij was."
Alle ervaringsverhalen
“Mijn ouders gingen scheiden toen ik 12 jaar was. Dat was op zich goed want ze maakten veel ruzie. Maar na de scheiding was dat niet voorbij. Op de wisselmomenten, net als ik naar bed ging, werden de ruzies onder mijn slaapkamerraam uitgevochten. Ik heb teveel gehoord.”
Ik voelde me verantwoordelijk
Het co-ouderschap zorgde voor veel onrust en onveiligheid. “Mijn moeder ging op in haar eigen verdriet en kon er onvoldoende voor ons zijn. Mijn vader reageerde zijn frustraties op ons af. Al deden we nog zo ons best om ons goed te gedragen, altijd vond hij wel iets om boos om te worden of om ons te kleineren. Als oudste voelde ik mij verantwoordelijk. Ik nam de rol van volwassene op mij, om mijn jongere broertje en zusje te beschermen.”
Bij GGz Breburg vond ik iemand die écht naar mij luisterde
Op het vwo ging het ondertussen steeds slechter. “Ik kreeg allerlei klachten, zowel mentaal als fysiek. Na een revalidatie van onbegrepen knieklachten kwam ik met een depressie terecht bij GGz Breburg. Daar vond ik voor het eerst iemand die écht naar mij luisterde. Dankzij gesprekstherapie en EMDR ging het steeds beter met me. Ik had inmiddels afstand genomen van mijn vader en vond een fijn plekje voor mijzelf in Eindhoven.”
De pijn van verlaten worden komt nu naar boven
“Mijn leven was net weer een beetje op orde, tot mijn lieve oma overleed. De laatste jaren was ze dementerend en ik had daardoor al een rouwproces doorgemaakt. Toch raakte dit verlies mij diep. Ik zakte weer terug in een depressie. Ik zocht weer contact met mijn vertrouwde therapeut. Samen ontdekten we dat ik de gebeurtenissen in mijn jeugd wel een plek had gegeven, maar niet de laag daaronder. De pijn van verlaten worden komt nu pas naar boven. Daar ben ik nu mee aan de slag.”
In het water voel ik me vrij
“Wat mij het meest geholpen heeft, en nu nog steeds, is iemand die echt naast me staat. Die uitgaat van wat ik nodig heb. Die persoon heb ik gevonden bij GGz Breburg. Ik hoop binnenkort weer net zo mee te kunnen doen als mijn medestudenten en mijn hobby zwemmen weer op te pakken. In het water voel ik me vrij. Maar mijn grootste wens is dat ik het verleden ooit echt achter me kan laten. Dat ik de Mara kan zijn, die altijd al in mij zat.”