Theo over zijn onbegrepen gedrag

Theo had al een lange geschiedenis met jeugdzorg achter de rug toen hij rond zijn 15^e jaar voor het eerst psychotische verschijnselen kreeg. “Ik kreeg steeds meer het gevoel dat mensen het op me hadden gemunt. Ook hoorde ik voor het eerst de stemmen in mijn hoofd. Deze stemmen, die voor mij levensecht leken, scholden me uit en kleineerden me. Het maakte me angstig en onzeker.”

Mijn wanen verergerden

Ondanks zijn toenemende psychische kwetsbaarheid behaalde Theo zijn VWO-diploma. Hij wilde graag verder studeren, maar dat ging niet. “Mijn hoofd blokkeerde. Ik werd steeds somberder, angstiger en mijn wanen werden erger. Ik verloor grip op de realiteit.”

Theo kreeg hulp van het VIP-team van GGz Breburg. Dit team behandelt jongvolwassenen bij een eerste psychose. “Dankzij de ambulante behandeling en medicatie voelde ik me na een tijdje weer wat beter. Ik besloot een studie maatschappelijk werk op te pakken.”

Ik voelde me onbegrepen en onveilig

Helaas kwamen de psychotische verschijnselen weer terug.  “Ik voelde me op school niet begrepen en onveilig. Ik werd voortdurend uitgescholden en ik kon daarbij geen onderscheid meer maken tussen de stemmen in mijn hoofd en die van de mensen om me heen. Ook klopte naar mijn idee de roosters niet meer, waardoor ik met allemaal ‘onbekende’ mensen in de klas zat. Ik gedroeg me blijkbaar zo verward, dat ik werd weggestuurd van school. Dat was zo ingrijpend dat ik het vertrouwen in mijzelf en in de hulpverlening volledig verloor. Ik stopte ook met mijn medicatie, voor mij was dat vergif.”

De stemmen werden heftiger

Nadat Theo was gestopt met zijn medicatie, verergerden zijn klachten. “De stemmen werden steeds heftiger en schreeuwden dag en nacht naar mij. Ze scholden niet alleen, ze gaven ook opdrachten, bijvoorbeeld om mijzelf te beschadigen. Daar ging ik niet in mee. Het enige wat ik kon doen, was terugschreeuwen. Vooral ‘s nachts. Ook draaide ik dan graag harde muziek waarbij ik me niet realiseerde hoeveel overlast dat veroorzaakte. Ik zat gevangen in een angstige, eenzame wereld waar ik niets van begreep. Ik leefde in een hel.”

Gedwongen hulp was geen optie

Regelmatig stonden er boze buren voor de deur. “Die riepen dan naar me dat ik gestoord was. Ze probeerden mij ook het huis uit te laten zetten, zodat ze geen last meer van me hadden. Dat is gelukkig niet gelukt. Hulp was er ook, maar daar moest ik niets van weten. Ik deed de deur niet open want ik vertrouwde niemand. Omdat ik geen direct gevaar vormde voor mijzelf of anderen, was gedwongen hulp geen optie.”

De gesprekken deden mij goed

Intussen was Theo in beeld gekomen bij het FACT-team van GGz Breburg, “Op een dag vond ik een brief van een psychiater die mij uitnodigde voor een gesprek. Ondanks mijn enorme wantrouwen gaf ik hier toch gehoor aan. Ik weigerde nog steeds medicatie, maar ik voelde dat de gesprekken mij goed deden.

Ook ging ik regelmatig naar de het inlooppunt van FACT in mijn buurt. De verpleegkundige was vriendelijk en luisterde naar me zonder oordeel. Dat vond ik heel fijn. Met veel geduld bood ze me iedere keer medicatie aan. Ze legde me uit dat ik me dan rustiger en minder angstig zou voelen, maar verplichte me tot niks. Door haar kreeg ik weer een beetje vertrouwen en besloot de medicatie te proberen.”

De medicatie sloeg aan

“De medicatie sloeg gelukkig meteen heel goed aan. Mijn hoofd werd rustiger waardoor ik weer kon werken aan mijn herstel. Ook de stemmen verdwenen. Ik kreeg weer energie en ging vrijwilligerswerk doen, onder andere bij de voedselbank, daklozenopvang en bij de inloop van FAMEUS. Daar deed ik ook verschillende cursussen, zoals WRAP en de Verdieping. Uiteindelijk kreeg ik de kans om de opleiding voor ervaringsdeskundige te volgen, daar ben ik nu mee bezig. Ik loop nu stage bij hetzelfde FACT-team dat mij heeft geholpen, waardoor ik met mijn ervaring anderen kan helpen. Dat geeft mij een gevoel van zingeving.”

Vraag en luister zonder oordeel

Al met al duurde deze eenzame en verdrietige periode 8 jaar. “Ik wil dit nooit meer meemaken. Daarom heb ik bij voorbaat toestemming gegeven voor gedwongen medicatie als ik ooit weer een terugval krijg. Wat ik mensen wil meegeven is dit: realiseer je dat dit jou met een beetje pech ook kan overkomen. Hoe wil je dan behandeld worden? Het is zo belangrijk dat we naar elkaar omkijken en oprecht aandacht voor elkaar hebben. Vraag en luister zonder oordeel. Dat heeft mij het meest gebracht.”